Bij elkaar 355 pagina's kijk- en leesgenot van een van de grootste artiesten uit de Europese stripwereld. De Nikopol-trilogie is een Franse reeks van drie sciencefiction-stripromans geschreven door de uit Bosnië afkomstige Fransman Enki Bilal. De titels zijn: Kermis der onsterfelijken (1980), Lady in blue (1986), en Koude evenaar (1992). Op de Nederlandse markt verschenen de albums bij uitgeverij Dargaud. In 1998 werden deze drie gebundeld uitgebracht bij uitgeverij Oog & Blik, getiteld Trilogie Nikopol. Kermis der onsterfelijken is het eerste deel uit de Nikopol-trilogie, waarvoor Bilal in 1987 de Grand Prix de la ville d'Angoulême ontving op het Internationaal Stripfestival van Angoulême[1]. In 2004 regisseerde Bilal de film Immortel, ad vitam, gebaseerd op dit boek. Het is een sciencefictionverhaal dat zich afspeelt in het jaar 2023. De autoritaire Choublanc bestuurt het onafhankelijke Parijs middels een naar hemzelf vernoemde fascistische ideologie, die vrouwen tot baarmoeders reduceert en het aanvallen van buurstaten als een normale aangelegenheid beschouwt: "de oorlog voor de man, het moederschap voor de vrouw". De ijdele gouverneur kampt niet alleen met zijn uiterlijk, de aanstaande verkiezingen en een complot binnen de veiligheidsdienst, maar schijnt vooral druk verwikkeld in geheimzinnige onderhandelingen in het piramidevormige ruimteschip dat boven de stad zweeft. De bewoners van de piramide, een aantal Egyptische goden, doden hun tijd met het spelen van spelletjes en maken zich zorgen over de verdwijning van een van hen, de eigenzinnige Horus. Van Choublanc willen ze een reusachtige hoeveelheid brandstof en in ruil daarvoor vraagt hij niets minder dan het eeuwige leven, een verzoek dat de goden beschouwen als een “ondenkbare wijziging van de universele orde”. Deze patstelling wordt doorbroken als boven de Parijse buitenwijken het leger een ruimtecapsule neerschiet met aan boord de diepgevroren pacifist Nikopol. In een eerder tijdperk is hij wegens militaire dienstweigering verbannen en nu heeft hij een zoon van zijn eigen leeftijd, zonder daar overigens weet van te hebben. Horus wekt Nikopol tot leven en verstopt zich in hem voor zijn mede-goden. Zijn uiteindelijke doel is het plegen van een staatsgreep, zodat hij met de brandstofvoorraden van de stad zijn soortgenoten kan chanteren. Of de anderen deze handelwijze voetstoots zullen accepteren is echter nog maar de vraag. Als er iets ontbreekt bij Bilals schitterende tekenwerk is het wel de klare lijn en dat lijkt me niet toevallig. Bilal verwacht van de lezer, net als bij veel moderne kunstwerken, dat hij of zij zelf het ontbrekende aanvult. De auteur geeft dikwijls slechts aan, de lezer dient zijn geest aan het werk te zetten. Het verhaal is net als de tekeningen geschetst en niet uitgewerkt. (wikipedia) Zes jaar na zijn laatste boek publiceert de uit Joegoslavie afkomstige auteur Enki Bilal (Belgrado, 1951) met De Slaap Van Het Monster het eerste deel van een nieuwe trilogie, waarin het geheugen en de herinnering centraal staan. Hij vertelt het verhaal van Nike Hatzfeld, een man met een uitzonderlijk geheugen, die zich zelfs zijn eerste levensdagen temidden van de gruwelen van de Joegoslavische burgeroorlog kan herinneren. In De Slaap Van Het Monster geeft de auteur niet alleen een indringend, politiek commentaar op de huidige wereld, maar schetst hij in kleurrijke, fantasievolle beelden tevens een fascinerende, angstaanjagende toekomst. Een toekomst, die geregeerd wordt door bureaucratie, terreur en godsdienstfundamentalisme, maar waarin desondanks de liefde tussen mensen niet verloren is gegaan. (vlaamsstripcentrum.shop) De Slaap Van Het Monster laat zich lezen als een politiek pamflet, een toekomstroman en bovenal als een hedendaags sprookje : betoverend en schitterend tegelijk. Het is gewoon ondoenlijk om het verhaal van Animal'z uit de doeken te doen; een echt verhaal is er ook niet. De aarde als niche voor de mensheid gaat ten onder door het INFARCT. Het levensmilieu is volledig ontwricht, het einde van de homo sapiens is nabij. Of wij zelf debet zijn aan deze ramp laat Bilal in het midden. Het infarct vindt plaats op een tijdstip waarop een zekere wetenschapper Ferdinand Owles erin is geslaagd, mensen te transformeren (of te muteren) naar dieren en omgekeerd. Wij maken kennis met dolfijnmensen en zo af en toe komt er een naakte man met een poema voorbij, als symbool voor onze dierlijke identiteit. Onze beestachtigheid wordt nog eens gedemonstreerd door enkele kannibalen die een restaurant voor mensenvlees hebben geopend. Net als in ‘De slaap van het monster’ is er sprake van diverse groeperingen. Zonder ook maar een moment in te gaan op de ideeënwereld van die groeperingen, voel je als het ware Bilals afkeer. In deze strip noemt hij en passant nihilisten en islamisten; er is eerder angst dan afkeuring. (stripinfo.be)