Zenit ET + Helios44M-4 2/58mm | Analog kamera

Konstrukcyjnie Zenit wywodzi się z niemieckiego aparatu dalmierzowego Leica II. Pierwsze wersje aparatu były modyfikacją aparatu Zorkij, w którym zastąpiono jego górną część układem z lustrem i pryzmatem pentagonalnym. Obiektywy wymienne miały pierwotnie mocowanie Leica M39x1, które zostało przesunięte do przodu, by umożliwić ruch lustra. W modelu Zenit E i późniejszych mocowanie M39 zostało zastąpione mocowaniem M42[1]. Zenity są lustrzankami małoobrazkowymi.

Macierzystym zakładem produkującym te aparaty były Zakłady Mechaniczne (KMZ) w Krasnogorsku, obwód moskiewski, w Rosyjskiej SRR. Od 1973 (5?) roku aparat był produkowany także w uproszczonych wersjach w Zakładzie Optycznym i Mechanicznym w Wilejce Białoruskiego Stowarzyszenia Optyczno-Mechanicznego (BelOMO) w Białoruskiej SRR oraz w niektórych innych zakładach Rosji.

Stowarzyszenie optyczno-mechaniczne LOMO Leningrad wykorzystując znak towarowy KMZ wyprodukowało na eksport model Zenit 35F[2]. Bardzo rzadko zdarzają się także modele z napisem LOMO 35F.

Średnioformatowy aparat Salut-S (Салют-С) produkowany w fabryce Arsenal w Kijowie był eksportowany pod nazwą Zenit-80.

Modele produkowane w Krasnogorsku są najbardziej zaawansowane technicznie i według opinii wielu użytkowników najlepsze spośród oferowanych na rynku aparatów tej marki.
Podstawowe dane (z niewielkimi odchyleniami przy różnych modelach)

Migawka: płócienna o przebiegu horyzontalnym (poziomym), w modelach Zenit-18 i Zenit-19 metalowa (lamelkowa) o pionowym przebiegu.
Zakres czasów: 1/30, 1/60, 1/125, 1/250, 1/500s, B (czas wciśnięcia spustu), (w modelach Zenit-18 i Zenit-19 dodatkowo dostępne czasy 1s, 1/2s, 1/4s, 1/8s, 1/15s, 1/1000s ).
Samowyzwalacz: mechaniczny o czasie ok. 7s, jak podaje instrukcja.
Synchronizacja lampy błyskowej: 1/30s (w modelach Zenit-18 i Zenit-19 – 1/125s).
Wizjer: pryzmat pentagonalny - system luster pokazuje obraz rzeczywisty. W wypadku nowszych modeli dzięki soczewce Fresnela matówka jest równomiernie oświetlona na całej powierzchni, a raster z klinem ułatwia ręczne ustawianie ostrości. W wypadku starszych Zenitów (B, E, ET itp.) matówka była mniejsza, w efekcie pole widzenia wizjera ograniczone było do około 66%.
Pomiar światła:
w starszych modelach (E, ET, oraz 11) – zewnętrzny światłomierz selenowy.
układ pomiaru światła przez obiektyw (TTL) przez ogniwo CdS, wskaźnik: w modelu TTL – wskazówka (-0+), w modelu 12 XP i 122 – diody świecące widoczna w wizjerze.
Czułość filmu 16-500 GOST/13-28 DIN.
Licznik zdjęć: mechaniczny od 0 do 36, ręcznie zerowany.

Standardowy obiektyw: Helios (zwykle chronologicznie zgodnie z kolejnością ukazywania się aparatów i obiektywów – przy Zenicie E model 44-2, przy TTL model 44M-4), długość ogniskowej: 58 mm (w przypadku mocowania bagnetowego K jest to Helios 44K 58 mm lub Zenitar-K 50 mm), dystans 0,5 m do nieskończoności (dla standardowego obiektywu). Gwint obiektywu 42 mm, obiektywy (jeśli chodzi o przysłonę) początkowo manualne, następnie automatyczne (przysłona przymykana za pomocą pojedynczego pinu), ostatecznie z elektroniką. Ostrość tylko ręczna. Gwint filtra 52 mm (nie dotyczy modelu 44-2, gdzie jest to 49 mm). Starsze modele (niektóre wczesne wersje modelu E) – Industar 50, przysłona – wąski pierścień z przodu, ruchomy podczas nastawy na ostro, ogniskowa – 50 mm, jasność 3,5. Nieskomplikowane powłoki antyrefleksyjne.