Moneta 1:

Cywilizacja: Imperium Rzymskie
Władca: Teodozjusz I
Mięta: Akwileja
Rok: 379-395 n.e.
Skład: Brąz
Nominał: Follis
Średnica: 23,0 mm
Waga: 5,1 g
Odniesienie: Aquileia RIC IX 30d; Cohen 27; Wiedeń 191784.

Awers
DN THEODO-SIVS P F AVG, popiersie z diademem perłowym, drapowane i nakryte pancerzem w prawo

Odwracać
REPARATIO REIPVB, Teodozjusz stojący po lewej, trzymający Victorię na globusie i prawą ręką podnoszący klęczącą kobietę. Znak mennicy SMAQP

Moneta 2:

Cywilizacja: Imperium Rzymskie
Władca: Honoriusz
Mięta: Antiochia
Rok: 392 - 395 n.e.
Skład: Brąz
Nominał: Follis
Średnica: 18,1 mm
Waga: 2,92 g
Odniesienie: Antioch RIC IX 68f

Awers
DN HONORIVS PF AVG, popiersie z rozetą i diademem, drapowane, z kirysem, w prawo

Odwracać
GLORIA ROMANORVM, cesarz stojący w prawo, trzymający labarum i globus. Znak mennicy ANTΔ

Moneta 3:

Cywilizacja: Imperium Rzymskie
Władca: Arkadiusz
Mięta: Cyzicus
Rok: 395-408 n.e.
Skład: Brąz
Nominał: Follis
Średnica: 23,0 mm
Waga: 6,59 g
Odniesienie: RIC IX Cyzicus 25c

Awers
DN ARCADIVS PF AVG, perłowy diadem, drapowany, popiersie w pancerzu w prawo

Odwracać
VIRTVS E-XERCITI, cesarz stojący w prawo, trzymający labarum i glob, lewa stopa na jeńcu. Znak mennicy SMKΔ



Teodozjusz I (panował w latach 379–395 n.e.), znany również jako Teodozjusz Wielki, był ostatnim cesarzem, który rządził zarówno wschodnią, jak i zachodnią częścią Cesarstwa Rzymskiego. Jego panowanie było okresem przełomowym w późnej starożytności, charakteryzującym się chrystianizacją imperium, wyzwaniami militarnymi i reformami administracyjnymi.

Urodzony w Hispanii, Teodozjusz doszedł do władzy w czasach kryzysu. Po katastrofalnej bitwie pod Adrianopolem w 378 r. n.e., w której armia wschodniorzymska została pokonana przez wojska gockie, został mianowany cesarzem Wschodu. Teodozjusz pomyślnie negocjował z Gotami, osiedlając ich jako foederati w imperium — precedens o długoterminowych implikacjach.

Honoriusz był cesarzem rzymskim, który rządził od 393 do 423 r. n.e., znanym głównie jako cesarz zachodniorzymski w okresie znacznego upadku i niestabilności imperium. Został cesarzem w młodym wieku po śmierci swojego ojca, Teodozjusza I, a na jego panowanie duży wpływ miały wpływowe postacie, w tym jego główny doradca, Stylichon. Honoriusz stanął w obliczu licznych wyzwań, w tym splądrowania Rzymu przez Wizygotów w 410 r. n.e., kluczowego wydarzenia, które symbolizowało osłabienie władzy rzymskiej na Zachodzie. Jego panowanie zakończyło się jego śmiercią w 423 r. n.e., co doprowadziło do walki o władzę i dalszego rozbicia zachodniorzymskiego imperium.

Arkadiusz (377–408 n.e.), cesarz wschodniorzymski od 395 r., rządził podczas kluczowego podziału imperium. Syn Teodozjusza I, awansował na czołową postać, przyćmiony przez dominujące postacie dworskie. Słaby i bierny Arkadiusz delegował władzę doradcom, takim jak ambitny eunuch Eutropiusz i jego żona Aelia Eudoxia, którzy mieli znaczący wpływ.

Jego panowanie przyniosło konsolidację tożsamości Cesarstwa Wschodniego. Kluczowe wydarzenia obejmowały konflikty ze Stylichonem, regentem Zachodu, i zarządzanie napięciami gockimi. Kontrowersyjne reformy Eutropiusza i ostateczny upadek w 399 r. uwypukliły wewnętrzne intrygi dworu. Spór Eudoksji z patriarchą Janem Chryzostomem odzwierciedlał złożoną dynamikę kościoła i państwa w tamtej epoce.

Pomimo jego stonowanego przywództwa, panowanie Arkadiusza przygotowało grunt pod stabilne Cesarstwo Wschodnie, które miało ewoluować w Bizancjum. Jego śmierć w 408 r. pozostawiła jego syna Teodozjusza II jako jego następcę, kontynuując dynastię pośród zmieniającego się świata rzymskiego.