venturini Jean Jacques - Cabriolet/3

Jean-Jacques Venturini, jak w filmach Maluję sceny z życia, figuratywne portrety, w których restytucja rzeczywistości jest delikatnie zakłócana przez fikcyjną moc, która przemawia do każdego z nas. Lubię podkreślać psychologiczną głębię znanych postaci z showbiznesu i kina. Jeśli moje portrety są bardzo często traktowane w stylu Pop Art, wszystkie pozwalają emanować charakterem, charakterystycznym detalem. W innym ćwiczeniu stylistycznym, kiedy skupiam się na scenach z życia, nieznane postacie zostają uchwycone w zaciszu zamkniętego otoczenia. Magnetyzm ich osobowości zostaje więc uchwycony z pewną autentycznością. Chodzi o kwestionowanie tożsamości jednostki i wyglądu zdarzenia, zawieszenie chwili, która może sugerować nadchodzące działanie. Pracuję nad fikcją jak sekwencja. Kino jest niezaprzeczalnie źródłem inspiracji w mojej pracy. Moje ostatnie prace, takie jak The Blue Room czy Courant d'air, są świadectwem scen we wnętrzach inspirowanych Edwardem Hopperem. Jak amerykański mistrz, żongluję obrazową fabułą, między pojawianiem się a znikaniem. „To są sceny rodzajowe. Opowiadam początek historii, która jest już zawarta w tytule, którą każdy zinterpretuje i zakończy na swój sposób (…) Celem jest skupienie się nie na portretach bohaterów, ale na ich zawodach. » Malarstwo olejne na płótnie lnianym to moja ulubiona technika. Zaciąłem zęby w świecie tworzenia i publikacji, teraz przenoszę na płótno swoje know-how z druku, sitodruku czy grawerowania. Metody przekształcania i układania obrazu realizowane na komputerze zawsze koordynują moją pracę. „Jest to, co widzę gołym okiem i to, co widzę na ekranie, a na koniec interpretacja, którą robię z tego na moim wciąż dziewiczym płótnie. » Konstrukcja działa jednocześnie na figurę i przestrzeń. Efekty ukojenia i głębi wzmacnia harmonijna pielęgnacja tonów. Ten chromatyczny proces oddziałuje na siebie, tworząc rozmach narracji. Narracja nasycona jest więzią z innym i jego otoczeniem. Napięcia, punkty nierównowagi, uderzające szczegóły... Kompozycja mówi sama za siebie i nie ustaje w nadawaniu znaczenia scenie, by nakarmić historię. Ten proces zachęca nas do postawienia się w gotowości do słuchania i szukania lepszego zrozumienia. Moje atmosfery są na ogół kontemplacyjne, zachęcają do medytacji i introspekcji. Pojmuję moje malowane tożsamości jako ilustracje zbiorowej pamięci; autoprezentacje, oczywiste cechy naszej świadomości i nieświadomości. Są to wspomnienia, o których zapominamy i które powracają, których każdy już doświadczył lub był świadkiem. „Udana scena z życia musi dotknąć wrażliwości widza, poprzez połączenie się z pamięcią chwili życia, z projekcją samego siebie, ze znanym środowiskiem. Nie maluję po to, by ozdobić ściany, ale by dotknąć dusz. »