Mosasaurus, in het Nederlands wel maashagedis genoemd, is een geslacht van uitgestorven in zee levende sauriërs uit de familie Mosasauridae. De eerste fossiele overblijfselen werden gevonden bij Maastricht in de Sint-Pietersberg, die aan de oever van de rivier de Maas (Latijn: Mosa) ligt, en Mosasaurus is naar de rivier vernoemd. De soorten uit het geslacht leefden in het Maastrichtien, het laatste deel van het Krijt, ongeveer 75 tot 65 miljoen jaar geleden. Fossielen wijzen erop dat Mosasaurus een wereldwijde verspreiding had, maar vooral in de Atlantische Oceaan en naastgelegen zeeën zijn veel overblijfselen gevonden. De lichamen van alle soorten waren enorm: de typesoort, M. hoffmannii, werd naar schatting zo'n 18 meter lang. Mosasaurus was waarschijnlijk een actief roofdier met een goed gezichtsvermogen. De schedel en de kaken waren stevig van bouw, en geschikt om vrijwel elk ander dier, waaronder ammonieten, beenvissen, haaien, inktvissen, vogels en andere mariene reptielen te verslinden. Vermoed wordt dat Mosasaurus als toppredator een belangrijke ecologische rol vervulde. De ontdekkingsgeschiedenis van Mosasaurus gaat terug tot de achttiende eeuw. De imposante schedel die rond 1780 werd ontdekt bij Maastricht werd door zijn grote wetenschappelijke waarde door Franse revolutionaire troepen in beslag genomen. In 1808 concludeerde de natuuronderzoeker Georges Cuvier dat het fossiel van een reusachtige zeehagedis zou moeten zijn die verwant was aan de varanen. Het fossiel speelde vermoedelijk een belangrijke rol in zijn beginnende ideeën over uitsterven.