Albertus Temming (1942) is een van de belangrijkste, nog levende vertegenwoordigers van de oude, Nederlandse school van winterschilders. Alle klassieke componenten zijn op zijn werken aanwezig: molens, koek-en-zopie tenten met een vrolijk wapperende Nederlandse vlag in top, vastgevroren schuiten, knotwilgen, schaatsers en keuvelende mensen op het ijs. Zijn winterschilderijen zien er wel iets vriendelijker uit dan de werken van zijn illustere voorgangers. Ze ogen lichter, zijn kleurrijker en Temming toont ons bovendien schaatsers die je van de voorkant ziet. Dat was bij zijn 19e eeuwse voorgangers anders. Hier zien we de vaak eenzame schaatsers van de achterzijde. Wie goed kijkt, ziet trouwens dat de gezichten op de schilderijen van Albertus Temming niet zijn uitgewerkt. Je ziet dus geen individuen. Evenals bij de19e eeuwse schilders, blijven ook de schaatsers bij Temming anonieme figuren. Voorbijgangers. Temming, die lange tijd tegenover het Utrechtse landgoed Amelisweerd gewoond heeft, moet met verdriet de aantasting van het fraaie landschap, door de wegverbredingen van de A27, hebben gadegeslagen. Was het schilderen van de vredige Kromme Rijn landschappen voor hem een nostalgische vlucht naar het verleden? Hoe dan ook, Temming schildert al vanaf zijn jeugd. Na een opleiding aan de Kunstacademie Artibus in Utrecht, specialiseerde hij zich in het schilderen van realistische landschappen stadsgezichten en een enkele keer portretten.